Ang saya-saya talaga kung umuulan, diba? (I'm not being sarcastic here.) Okay, di bali nang baha sa paligid mo, di bali nang hindi ka makakalabas ng bahay kasi baka hindi ka makabalik (o hindi ka rin makakarating sa pupuntahan mo). Basta ang importante ay nasa bahay ka kung umuulan. Sapat na ang lahat.
Alam mo kung bakit? Kasi, panay na bukambibig ng tao kung umuulan ay "sana nasa bahay ako ngayon, sana nakahiga ako sa kama ko, sana meron akong champorado (at tuyo)..." Kaya, kung nasa bahay na kayo at umuulan, i-enjoy niyo na lang! Wala nang drama na "OMG hindi ako makakalabas", lalo na kung nung mga araw na may pasok ay nagsasabi kang "sana nasa bahay ako, ang sarap matulog kasi". Tama na ang drama - mag-enjoy ka na lang!
Katulad ko - dapat pupunta ako sa YC, eh dahil baha hanggang tuhod sa Leon Guinto, at malamang mas malalim sa Singalong, eh di nag-ayos na lang ako ng hard drive at nag-marathon ng Lord of the Rings Extended Version! Ang saya, diba? Nakipag-drinking game pa ako sa sarili ko (sa bawat headshot ni Legolas, sumigaw ng "WOOOO!" sabay inom ng hot choco).
So yeah...masaya ang weekend ko. Saksakan ng saya. Tuwing umuulan at kapiling...ang sarili mo. XD
--- --- ---
Okay. That's enough Tagalog. Hahahaha! Ang sagwa ko talaga mag-Tagalog! Mea culpa.
I think time spent to write about The Hollow Crown (and all the feelings that have surfaced from watching the same) is time well spent. So, I shall!
Before I begin, let me just say that prior to watching this, the only Shakespeare play that I seriously studied was A Midsummer Night's Dream from grade school (one of the very few things I'm thankful for when I studied in St. Scho, now that I look back on it); and quite indirectly, Hamlet (cause The Lion King is Hamlet). I'm not going to go all lit-freak on this (cause I'm not going to try to be someone I'm not...lest I embarrass myself!).
Let me begin by saying this: Richard II = Henry V > Henry IV, Part 2 > Henry IV, Part 1.